decyzji, przed którą do tej pory usilnie się wzbraniał. Earl Kilcairn Abbey potrzebował spadkobiercy, a co za tym idzie - żony. Najpierw jednak musiał wypełnić zobowiązania wobec Rose Delacroix i jej matki. Alexandra Beatrice Gallant wysiadła z dorożki i poprawiła płaszcz. Wysoki kołnierzyk niebieskiej przedpołudniowej sukni uwierał ją w szyję, lecz dobrze wiedziała, jakie cuda może zdziałać konserwatywny wygląd i sposób bycia. W ciągu ostatnich pięciu lat odbyła wiele rozmów w sprawie pracy. A teraz szczególnie jej potrzebowała. Za nią wyskoczył na ulicę biały terier Szekspir, jej najwierniejszy towarzysz. Gdy dorożkarz włączył się w nieduży o tej porze ruch, spojrzała w górę i w dół Grosvenor Street. - Więc to jest Mayfair - powiedziała do siebie, przyglądając się monumentalnym fasadom domów. W przeszłości nieraz pracowała u ziemiaństwa i drobnej szlachty, ale ich domy nie mogły się równać z pałacami, które teraz zobaczyła. Mayfair, ulubiona dzielnica angielskich bogaczy i szlachetnie urodzonych, w niczym nie przypominała reszty hałaśliwego, zatłoczonego i brudnego Londynu. Już wcześniej, z okna dorożki, wypatrzyła w Hyde Parku przyjemne alejki spacerowe dla siebie i Szekspira. Chętnie przyjęłaby tu posadę, pod warunkiem, że młoda dama i jej matka nie będą odludkami. Wyjęła z kieszeni złożoną gazetę i jeszcze raz odczytała adres, po czym wzięła do ręki smycz i ruszyła ulicą. - Chodź, Szekspir. Czekała ją druga rozmowa tego dnia i dziewiąta w tym tygodniu, a została jeszcze jedna w Cheapside. Jeśli do niedzieli nikt jej nie zatrudni w Londynie, będzie musiała zużyć skromne oszczędności i pojechać na północ. Może w Yorkshire jeszcze o niej nie słyszeli, choć ostatnio odnosiła wrażenie, że w domach, gdzie potrzebowano guwernantki albo damy do towarzystwa, wszyscy już znali każdy szczegół jej życia. Najlepsze, czego się teraz spodziewała, to uprzejma odmowa. - To tutaj, dwadzieścia pięć. Zatrzymała się i obrzuciła wzrokiem okazałą rezydencję, stojącą na końcu krótkiego podjazdu. Pół setki okien wychodziło na ulicę, od wschodu znajdował się nieduży ogród, po zachodniej stronie biegła droga dla powozów. Dom niczym się nie wyróżniał spośród sąsiednich imponujących budowli. Na razie dobrze. Wzięła głęboki oddech i ruszyła na tyły pałacu. Wspięła się po trzech schodkach do kuchennego wejścia. Drzwi otworzyły się, nim zdążyła zapukać. - Dzień dobry. - W progu stał wysoki, chudy mężczyzna w nieskazitelnej złoto - czarnej liberii. Szron na skroniach przydawał mu dostojeństwa. - Pani z ogłoszenia, jak sądzę? - Tak, ja... - Tędy, panienko. Kamerdyner okręcił się na pięcie, nawet nie zerknąwszy na psa. Alexandra ruszyła za nim przez ogromną kuchnię i dwa długie korytarze. Gdy służący wprowadził ją do przestronnego gabinetu mieszczącego się pod krętymi schodami z mahoniu, rozejrzała się z ciekawością. Dostrzegła wysmakowane obrazy artystów tak znanych, jak Lawrence i Gainsborough, dalekowschodnie rzeźby z kości słoniowej i lśniącego hebanu, pozłacany gzyms biegnący wzdłuż ścian pod samym sufitem. Po chwili obserwacji doszła do wniosku, że gustownie urządzona, elegancka rezydencja zupełnie nie wygląda na dom młodej kobiety. - Proszę tu zaczekać, panienko. Alexandra skinęła głową i podeszła do kominka, żeby ogrzać sobie ręce. Na półce stał rzeźbiony słoń. Ostrożnie dotknęła gładkiej hebanowej nogi. W tym momencie na schodach zadudniły kroki. Pospiesznie usiadła na krześle przed wielkim mahoniowym biurkiem. Jej twarz przybrała wyraz powagi i profesjonalizmu. Gdy jednak chwilę później drzwi się otworzyły, zapomniała dobrze wyćwiczonej przemowy o swoim doświadczeniu i pochlebnych referencjach. Najpierw jej uwagę przyciągnęły jasnoszare oczy pod ciemnymi brwiami. Potem