Na pewno grałby już w Małej Lidze. Mógł też mieć akwarium, pewnie umieściłby w nim kilka swoich najładniejszych kamyków. Przestała kupować zabawki. Miała już komputer, ale nie kupiła roweru ani akwarium. Rybki długo by nie przetrwały, za rzadko bywała w domu, by o nie porządnie zadbać. Patrząc tępo przed siebie, Milla siedziała bez ruchu na ciemnym cmentarzu. Absolutnie nie dopuszczała do siebie myśli, że jej synek może już po prostu nie żyć. Wolała wyobrażać sobie, że wiedzie normalne, szczęśliwe życie, że został znaleziony, kupiony czy adoptowany przez ludzi, którzy dali mu miłość i dobrą opiekę. Ale to była tylko teoria: że został sprzedany ludziom nielegalnie organizującym adopcje dzieci dla rodzin ze Stanów i Kanady Same rodziny najczęściej nie miały pojęcia, że adoptują porwane dzieci, że wiąże się z tym straszliwa tragedia prawdziwych rodziców. Próbowała się pocieszać, wyobrażając sobie Justina roześmianego, bawiącego an43 42 się, rosnącego. Niewiedza i niepewność były potworne, ale wszystko było lepsze niż zamartwianie się myślami o możliwej śmierci dziecka. Wiele porwanych dzieci rzeczywiście spotykała śmierć. Wpychano je do bagażników samochodowych, aby przemycić przez granicę. Nawet jeśli gorąco zabiło ośmioro z dziesięciorga niemowląt, to cóż, przemytnik tracił na tym tylko trochę czasu. Pozostałych dwoje mógł sprzedać po dziesięć, dwadzieścia tysięcy dolarów za głowę, a nawet więcej - zależnie od tego, kto płacił i jak bardzo mu zależało. Policja próbowała ją pocieszać, mówiąc, że o Justina bandyci będą szczególnie dbali: jasnowłose, niebieskookie dzieci były przecież najdroższe, wyjątkowo wartościowe. Była to prawda, ale serce bolało Millę na myśl o porwanych malutkich latynoskich dzieciach, które nie miały nawet tyle szczęścia. Ale co, jeśli... jemu też się nie udało? Czy ci zbrodniarze bez uczuć przynajmniej chowali po ludzku swoje niewinne ofiary? Czy może po prostu rzucali je gdzieś do rowu, na pożarcie zwierzętom... Nic. Wystarczy. Nic mogła dopuścić, by straszliwa myśl zagnieździła się w jej mózgu. Wtedy straciłaby nad sobą kontrolę, a na to nie mogła sobie absolutnie pozwolić. Jeśli ktoś tu się wreszcie pojawi, ona musi być czujna i gotowa na wszystko. Rozejrzawszy się ponownie po cmentarzu, wybrała ostatecznie docelowy nagrobek wyróżniający się spośród innych sporym rozmiarem i bogatym ornamentem. Zapewniał świetną kryjówkę; leżąc za masywną płytą nagrobną, Milla będzie zupełnie niewidoczna. Położyła się i podczołgała na miejsce. To był dobry punkt: widziała an43 43 stąd cały kościół i jego najbliższe otoczenie. Teraz pozostawało tylko czekać. Wskazówka minutowa jej zegarka wędrowała leniwie po tarczy. Minęła jedenasta. Wreszcie kwadrans później usłyszała warkot silnika. Spięła się w nerwowym oczekiwaniu, choć wiedziała, że może to być po prostu rolnik wracający do domu z knajpyWpatrywała się intensywnie w ciemność, ale nie zobaczyła świateł, tylko warkot silnika był coraz głośniejszy